Υπαρξισμός και θέατρο του παραλόγου

Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα στο χώρο του παγκόσμιου θεάτρου “ανταγωνίστηκαν” τα ρεύματα του υπαρξισμού και του θεάτρου του παραλόγου. Η πρώτη τάση είχε εκφραστές όπως ο Σαρτρ, ο Ανούιγ και ο Καμύ ενώ το θέατρο του παραλόγου προσωπικότητες σαν τον Μπέκετ, τον Ιονέσκο και τον Ζεννέ.

Ο υπαρξισμός αρχικά αμφισβήτησε το κλασικό θέατρο ως προς την θεματολογία. Το κλασικό έργο έχει τρία μέρη: έκθεση βασικού θέματος και βασικών χαρακτήρων, κύρια σύγκρουση και επίλυση. Το θέατρο του παραλόγου στη συνέχεια, αλλάζει τελείως τη μορφή του θεάτρου. Πρώτα από όλα, υπάρχει μεγάλη ιδεολογική διαφορά των δύο ρευμάτων: ο υπαρξισμός πιστεύει στην ελεύθερη βούληση και επιλογή των ανθρώπων ενώ το θέατρο του παραλόγου προσεγγίζει τον άνθρωπο μοιρολατρικά, παρουσιάζοντας τον συχνά ως πιόνι και αδύναμο να αλλάξει τη μοίρα του.

Τα κύρια στοιχεία του ρεύματος που ονομάστηκε θέατρο του παραλόγου είναι:

• Δεν υπάρχει γραμμική δράση, ούτε χρονική συνέχεια.
• Δεν υπάρχει σαφής προσδιορισμός χώρου, συχνά το σκηνικό είναι συμβολικό.
• Δεν υπάρχει σαφής ιστορία αλλά η περιγραφή μιας κατάστασης.
• Έχουμε τύπους ανθρώπων και όχι χαρακτήρες με την κλασική έννοια.
• Σπάει η σχέση αιτίας και αποτελέσματος.
• Συχνά υπάρχει παρωδία, μιμητισμός, παντομίμα και κινήσεις κλόουν με στόχο τη διακωμώδηση.
• Έντονη ειρωνεία με  εναλλαγή δραματικού και κωμικού στοιχείου.